“พี่ชานยอลอ่า…”
“หึม? อะไร?”
“สนใจผมบ้างดิ”
“แป็บเดียวน่า…ตอนนี้พี่ไม่ว่างอยู่”
สาเหตุเดียวที่ทำให้ลูกแมวตัวนี้ต้องนั่งหงอยอยู่คนเดียวในห้องได้ก็คงจะเป็นเพราะ
ปาร์คชานยอล แฟนคนเดียวของ โอเซฮุน
นานหลายวันแล้วที่ชานยอลต้องทำงานกลับดึก กลับมาถึงบ้านก็ยังคงสนใจแต่งานที่เป็นกอง
จนตอนนี้ เวลาสี่ทุ่มแล้ว ลูกแมวน้อยก็ยังคงนั่งคนเดียวอยู่ในห้อง
“พี่ชานยอล….ใจร้ายที่สุดเลย! ฮึ่ย! นี่แหน่ะๆๆๆ”
เซฮุนหยิบตุ๊กตาริลัคคุมะตัวสีขาวที่อยู่ข้างตัวเขาขึ้นมา
มันคงเป็นตัวเดียวที่สามารถระบายอารมณ์ออกมาในรูปแบบไหนก็ได้
เพราะตัวมันคงไม่รู้สึกตัวและคงไม่เจ็บตามมนุษย์ มือเล็กขย้ำตุ๊กตาในมือเต็มที่
จนถ้าคนมองก็นึกสงสารตุ๊กตาตัวนี้อยู่เหมือนกัน
“เคยสนใจอะไรบ้างมั้ยนะ….ทำไมอ่ะ ทำไมต้องเป็นเราที่รู้สึกน้อยใจไปเอง ทำไมๆๆๆๆ!!”
อีกครั้งที่เอาตุ๊กตาริลัคคุมะตัวโปรดที่แฟนหนุ่มซื้อให้ตีเข้ากับเตียง
ถึงจะเป็นการระบายอารมณ์ก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้เป็นผล
มันไม่สามารถที่จะทำให้อีกฝ่ายหันมาสนใจแน่นอน….โอเซฮุนคิดอย่างนั้น
“ให้ตายเถอะ…”
ตื้อดึ่ง!
เสียงข้อความโทรศัพท์ที่เข้ามาทำให้เซฮุนละความสนใจไปจากตุ๊กตา
กระโดดออกจากเตียงรีบหยิบโทรศัพท์ราคาหรูขึ้นมากดดูข้อความอย่างไม่ลังเล
“ชิส์! มาง้อเราสินะ”
นิ้วเรียวกดเข้าไปดูข้อความที่เด้งขึ้นมา
ความรู้สึกที่คิดว่าจะดีขึ้นกลับแย่ลงเมื่อเห็นข้อความที่ชานยอลส่งมาให้
เซฮุนเบะปากก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม
‘วันนี้พี่คงกลับไปอยู่กับเราไม่ได้
ขอโทษนะ งานมันเยอะจริงๆ สัญญานะว่าจะเคลียร์งานให้เสร็จภายในคืนนี้
แล้วพี่จะพาไปเที่ยวพรุ่งนี้ให้ได้เลย หลับฝันดีนะครับ ลูกแมวของพี่ <3’
คำพูดที่ถ้าคนอื่นเห็นอาจจะดีใจไปแล้ว
แต่คงไม่ใช่สำหรับโอเซฮุนแน่นอน คืนนี้อยากจะอยู่กับแฟนหนุ่มตัวเอง นอนด้วยกันบ้าง
แต่นี่มันเป็นแบบนี้มาสองอาทิตย์เต็มแล้ว
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
ปาร์คชานยอลคนบ้า!!!!”
และในคืนนี้ก็ยังเหมือนเดิม
ยังคงนอนคนเดียว และโอดครวญแบบนี้…
…………………………………………………
“เป็นอะไร? หึม?”
“เบื่อ….เบื่อๆๆๆๆๆ”
พยอนแพคฮยอน พี่ชายข้างบ้านของโอเซฮุนส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอา
สองอาทิตย์นี้เซฮุนก็เอาแต่พูดคำเดียวว่า ‘เบื่อ’ จนคนฟังก็จำมันขึ้นใจได้อยู่ละ ปกติเซฮุนจะไม่มาหาเขาบ่อยมากนัก
แต่เจ้าตัวก็ระบายว่าชานยอลไม่ค่อยสนใจเขาสักเท่าไหร่
เลยทำให้ลูกแมวดูโทรมไปแบบนี้
“พูดเป็นแค่คำเดียวรึไงเซฮุน?”
“ก็คนมันเบื่ออ้ะ!”
“งี่เง่าจริงๆ…”
“ไม่ได้งี่เง่านะ!!”
เซฮุนที่ฟุบอยู่กับโต๊ะรีบเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ทำหน้าง้ำงอฉบับในแบบที่คนอื่นมองดูแล้วมันโคตรจะน่ารักจนน่าฟัดเลยทีเดียวเชียว
“พี่เขามีงานเยอะ
เราก็ต้องเข้าใจพี่เขาสิ เราอายุตั้งยี่สิบแล้วนะ พี่เขางานก็เยอะ
ก็บอกไปแล้วไงว่าวันนี้เคลียร์งานเสร็จแล้ว ไปนั่งรอพี่เขาที่บ้านไม่ดีกว่ารึไง?
หึม?”
“งืออออ .____. เดี๋ยวก็ไม่เสร็จเหมือนวันนั้นอีก เหงาจะตายอยู่ละ”
“อดทนหน่อยน่า…มีแฟนหล่อหน้าที่การงานดีทั้งที”
“ชิส์! แล้วไม่สนใจเราเลยเนี่ยนะ คนนิสัยไม่ดี -3-“
เมื่อนึกถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของปาร์คชานยอลแล้วยิ่งทำให้เซฮุนต้องเบะปากเข้าไปใหญ่…คิดถึงมากแต่ก็ไม่อยากบอกไปหรอก เดี๋ยวเสียเซล์ฟ
งืออออ .////////.
แบคฮยอนไม่ได้สนใจอะไร
ลุกขึ้นออกจากเก้าอี้ตรงไปหาบุคคลใหม่ที่เดินเข้ามา ซึ่งนั้นก็ไม่พ้น เสี่ยวลู่ฮาน
แฟนของแบคฮยอน ที่เพิ่งคบหากันเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี่เอง
แต่นั่นก็ไม่ได้เรียกความสนใจของเซฮุนเท่า….ที่คาดหูแมวนั่น
“หือ? พี่ลู่ฮาน นั่นซื้อให้ใครน่ะ?”
“ซื้อให้เรานั่นแหล่ะ
เห็นเข้ากับเราดี”
“จะบ้าหรอ! ไม่ใช่สักหน่อย -3-“
“เห็นอันนี้แล้วนึกถึงนายเลยซื้อมาเผื่อ
เอาไป”
“ไม่เอา”
“เอาเหอะน่า…เผื่อมีประโยชน์บ้างไง”
ประโยชน์?
คำพูดที่ทำเอาเซฮุนเอียงคอด้วยความสงสัยนั่นทำให้ลู่ฮานกับแพคฮยอนหัวเราะร่วน
ความใสซื่อของเซฮุนที่ไม่รู้เลยว่าทำไมลู่ฮานถึงซื้อที่คาดหูแมวมาให้นั่นมันตลกสิ้นดี
“เอาไปเถอะน่า….ถือว่าเป็นของขวัญไง”
“งืออออ .____. หัวเราะอะไรเราอ่ะ!”
“อะไร? ม่ายมี๊!”
“งั้นก็ไปก่อนนะ
พี่ลู่ฮาน พี่แพคฮยอน เดี๋ยวจะมาหาอีก แล้วก็ขอบคุณนะ”
เซฮุนที่ตอนนี้ยังไม่รู้ถึงแผนบ้าๆบอๆของสองคนนี้ยิ้มร่าแล้วเดินออกจากบ้านของแพคฮยอนไป
นั่นมันยิ่งทำให้แพคฮยอนหัวเราะไม่หยุด
“โอ๊ยยยยย นี่เซฮุนยังไม่รู้อีกรึไง”
“นั่นดิ แพคฮยอน
เข้าไปข้างในกัน”
“หึม?”
“ไปกันเถอะน่า…”
……………………………………….
ณ เวลา 20 : 30 น.
ถึงแม้ชานยอลจะกลับมาจากออฟฟิศแล้ว
แต่ก็ยังคงยุ่งวุ่นวายกับงานกองใหญ่โตมโหฬารที่อยู่บนโต๊ะนั่นอยู่
ยิ่งมองก็ยิ่งทำให้ลูกแมวที่นั่งอยู่บนเตียงหงุดหงิดไม่น้อย
“ไหนบอกว่าจะเคลียร์ให้เสร็จเมื่อวานไง”
“มันไม่ทันน่ะ
นอนไปก่อนก็ได้นะ จะเสร็จแล้ว”
“ก็พูดเป็นแต่คำนี้อ่ะ!
งอนแล่ว!!”
เซฮุนทำเป็นกอดอก
หันหน้าไปทางอื่นหวังจะเรียกร้องความสนใจจากอีกฝ่ายได้บ้าง แต่มันก็ไม่เป็นผลเลย….ชานยอลยังคงอยู่กับงานกองโตนั่นอีก
ด้วยความที่ลูกแมวตัวน้อยไม่มีอะไรจะเล่น
อยากจะดูทีวีแต่ก็กลัวจะรบกวนคนที่นั่งทำงานอยู่
อยากจะเล่นโทรศัพท์แต่มันก็ดูน่าเบื่อ แต่ที่คาดหูแมวที่วางอยู่ข้างตัวนั่นมันเรียกความสนใจจากเซฮุนเหลือเกิน
……….
“พี่ชานยอล
ดูเป็นยังไงอ่ะ?”
เซฮุนเดินไปส่องกระจกที่อยู่ข้างชานยอล
ชานยอลเหลือบมองเซฮุนที่ใส่ที่คาดหูแมวนั่นมันทำให้อีกฝ่ายใจกระตุกแปลกๆ
นี่คิดจะยั่วกันแบบนี้เลยรึไงกัน?
“ถอดออกเลยนะเซฮุนนา”
“ทำไมอ่า? มันดูน่าเกลียดหรอ?”
น่ารักจนอยากจะจับมาฟัดซะตอนนี้เลยซะมากกว่าล่ะ…
“พี่บอกให้ถอดไง”
“งืออออ .____. บอกมาก่อนเด้ ว่าน่าเกลียดมั้ย?”
“ถอดออกเดี๋ยวนี้”
“……”
“หนึ่ง”
“อะไรอ่า?
.///////////.”
“สอง”
“……”
“สาม”
“ง่า
./////////. พี่ชานยอลจะทำอะไรอ่ะ?”
ตอนนี้เซฮุนคงจะอยู่ในช่วงอันตรายแล้วล่ะ….ชานยอลอุ้มเซฮุนพาดบ่า แล้ววางไว้บนเตียง
ชานยอลตามประกบตัวติดๆ ซึ่งตอนนี้ท่าที่ชานยอลอยู่มันก็….เอ่อ…
“ไม่เชื่อฟังดีนะเรา”
“อะ…ออกไปเลยนะ! ไหนบอกจะทำงานให้เสร็จไง?”
“ไม่ทงไม่ทำมันละ
จะจัดการลูกแมวตัวนี้ให้เสร็จก่อน”
“อะไรอ่ะ…อะ…อื้ออออ”
ชานยอลจัดการปิดปากลูกแมวด้วยปากของเขาทันทีโดยที่ไม่รอให้คนใต้ร่างต้องพูดอะไร
ลูกแมวตัวน้อยที่อยู่ใต้ชานยอลได้แต่เพียงส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ
“ขอนะครับ..”
“งืออออ ไม่เอา
งอนพี่ชานยอลอยู่!”
“แล้วจะให้ทำยังไงครับ?”
“สนใจเราบ้างดิ่
อย่าเอาแต่สนใจงาน”
“พี่แค่อยากจะทำงานให้เสร็จก็เท่านั้นเอง
จะได้อยู่กับเราไปทีเดียวเลยไง ไม่ดีหรอ?”
“ฮื่อออออ พี่ชานคนบ้า
ทำเราใจอ่อนอีกละ…”
ชานยอลเพียงแค่ยกยิ้มพอใจ
อีกใจนึงก็อยากจะทำงานให้เสร็จเร็วๆ แต่มายั่วกันถึงที่ขนาดนี้แล้ว
ความอดทนที่ว่ามีน้อยนิดของชานยอลคงจะแตกเป็นเสี่ยงๆไปแล้ว
คืนนี้…ลูกแมวไม่รอดแน่ หึหึ
“อือออออ….”
และคืนนี้ลูกแมวก็คงจะไม่รอดพ้นไปจากมือเสือไปอย่างแน่นอน
J
“งืออออ…ไม่เอา จั๊กจี้อ่ะ”
“เรายั่วพี่เอง”
“ตรงไหน?
-3-“
“ทุกตรงนั่นแหล่ะ”
คำตอบที่ตอบอยู่ทุกครั้ง
แต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้เซฮุนเข้าใจมันได้เลยซักนิด คนตัวใหญ่กว่าเริ่มซุกซน
เอามือล้วงเข้าไปใต้เสื้อร่างบางจนทำให้เซฮุนเสียวสันหลังวาบ
แต่ก็ยอมรับสัมผัสนั้นได้ดี
“อืออออ
พอได้แล้วน่า…ไปทำงานได้แล้ว”
“คงจะหยุดได้ไม่ง่ายแล้วล่ะสิ
หึหึ”
ชานยอลโน้มหน้าเข้ามาประกบจูบริมฝีปากสีสดนั่นที่มันดูเด่นเกินหน้าเกินตาเหลือเกิน
ต่างคนต่างก็ไม่ยอมกัน จนทำให้อุณหภูมิในห้องมันร้อนจนแทบจะมอดไหม้
กิจกรรมร่วมรักบนเตียงมันยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ….เสียงครางและเสียงแลกลิ้นที่ดังกึกก้องไปทั่วห้องมันยิ่งทำให้คนสองคนสติกระเจิงไปมากกว่าเดิม
“อ่าห์….แรงอีก”
แรงกระแทกจากทางข้างหลังที่ถึงแม้มันจะทำให้รู้สึกเจ็บแปล็บไปทั่วร่างกาย
แต่มันก็ทำให้มีความสุขไม่น้อยเลยทีเดียว
เซฮุนเชิดหน้าขึ้นกัดปากรับแรงกระแทกที่แรงขึ้นเรื่อยๆ
ปลดปล่อยในสิ่งที่ตัวเองต้องการอย่างไม่มีใครยอมแพ้
“อะ…อึม….ดีมาก”
“อ๊ะ!
อ่าห์”
ร่างสองร่างที่กอดรัดกันแน่น
เสียงเสียดสีและเสียงกระแทกมันยังดังต่อเนื่องที่ดูท่าทางจะเหมือนไม่หยุดกันง่ายๆ
ชานยอลโน้มหน้าเข้ามาซุกไซร้ซอกคอขาวนั่นอีกครั้งจนเกิดรอยแดงอยู่หลายจุด
และไล้เลียขบเม้มลงมาจนถึงท้องน้อยจนกล้ามเนื้อหน้าท้องของเซฮุนหดตัวตามสัญชาติญาณ
ความเสียวแล่นไปทั่วร่างกาย และจบท้ายด้วยกดจูบลงที่ปากหลายๆรอบ
“งืออออ
เหนื่อยแล้วง่ะ ./////////.”
“อะไร
แค่นี้ก็เหนื่อย มากกว่านี้ก็เคยแล้วนี่?”
“คนบ้า!
ไม่ต้องมาพูดเลย เพราะใครเล่า…”
“ฝันดีนะครับ
ลูกแมวของพี่”
เซฮุนไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเพลียมากกับกิจกรรมที่ผ่านมาไม่กี่นาทีนี้
จึงเอาหัวซุกลงกับแผงอกอุ่นของชานยอล และนั่นทำให้ชานยอลยกยิ้มอย่างพอใจ
#ให้พื้นที่มโนกันต่อเอาเองค่ะ
จบ.
