001 (os EXO) Cat [Chanhun]

C A T

(OS ตอนเดียวจบ) FT. LuBaek [น้อยมาก -3-]

------------------

Park Chanyeol

x

Oh Sehun

-----------------

“พี่ชานยอลอ่า…”

“หึม? อะไร?”

“สนใจผมบ้างดิ”

“แป็บเดียวน่า…ตอนนี้พี่ไม่ว่างอยู่”

สาเหตุเดียวที่ทำให้ลูกแมวตัวนี้ต้องนั่งหงอยอยู่คนเดียวในห้องได้ก็คงจะเป็นเพราะ ปาร์คชานยอล แฟนคนเดียวของ โอเซฮุน นานหลายวันแล้วที่ชานยอลต้องทำงานกลับดึก กลับมาถึงบ้านก็ยังคงสนใจแต่งานที่เป็นกอง จนตอนนี้ เวลาสี่ทุ่มแล้ว ลูกแมวน้อยก็ยังคงนั่งคนเดียวอยู่ในห้อง

“พี่ชานยอล….ใจร้ายที่สุดเลย! ฮึ่ย! นี่แหน่ะๆๆๆ”

เซฮุนหยิบตุ๊กตาริลัคคุมะตัวสีขาวที่อยู่ข้างตัวเขาขึ้นมา มันคงเป็นตัวเดียวที่สามารถระบายอารมณ์ออกมาในรูปแบบไหนก็ได้ เพราะตัวมันคงไม่รู้สึกตัวและคงไม่เจ็บตามมนุษย์ มือเล็กขย้ำตุ๊กตาในมือเต็มที่ จนถ้าคนมองก็นึกสงสารตุ๊กตาตัวนี้อยู่เหมือนกัน

“เคยสนใจอะไรบ้างมั้ยนะ….ทำไมอ่ะ ทำไมต้องเป็นเราที่รู้สึกน้อยใจไปเอง ทำไมๆๆๆๆ!!”

อีกครั้งที่เอาตุ๊กตาริลัคคุมะตัวโปรดที่แฟนหนุ่มซื้อให้ตีเข้ากับเตียง ถึงจะเป็นการระบายอารมณ์ก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้เป็นผล มันไม่สามารถที่จะทำให้อีกฝ่ายหันมาสนใจแน่นอน….โอเซฮุนคิดอย่างนั้น

“ให้ตายเถอะ…”

ตื้อดึ่ง!

เสียงข้อความโทรศัพท์ที่เข้ามาทำให้เซฮุนละความสนใจไปจากตุ๊กตา กระโดดออกจากเตียงรีบหยิบโทรศัพท์ราคาหรูขึ้นมากดดูข้อความอย่างไม่ลังเล

“ชิส์! มาง้อเราสินะ”

นิ้วเรียวกดเข้าไปดูข้อความที่เด้งขึ้นมา ความรู้สึกที่คิดว่าจะดีขึ้นกลับแย่ลงเมื่อเห็นข้อความที่ชานยอลส่งมาให้ เซฮุนเบะปากก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม

‘วันนี้พี่คงกลับไปอยู่กับเราไม่ได้ ขอโทษนะ งานมันเยอะจริงๆ สัญญานะว่าจะเคลียร์งานให้เสร็จภายในคืนนี้ แล้วพี่จะพาไปเที่ยวพรุ่งนี้ให้ได้เลย หลับฝันดีนะครับ ลูกแมวของพี่ <3’

คำพูดที่ถ้าคนอื่นเห็นอาจจะดีใจไปแล้ว แต่คงไม่ใช่สำหรับโอเซฮุนแน่นอน คืนนี้อยากจะอยู่กับแฟนหนุ่มตัวเอง นอนด้วยกันบ้าง แต่นี่มันเป็นแบบนี้มาสองอาทิตย์เต็มแล้ว

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! ปาร์คชานยอลคนบ้า!!!!”

และในคืนนี้ก็ยังเหมือนเดิม ยังคงนอนคนเดียว และโอดครวญแบบนี้…

…………………………………………………

“เป็นอะไร? หึม?”

“เบื่อ….เบื่อๆๆๆๆๆ”

พยอนแพคฮยอน พี่ชายข้างบ้านของโอเซฮุนส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอา สองอาทิตย์นี้เซฮุนก็เอาแต่พูดคำเดียวว่า ‘เบื่อ’ จนคนฟังก็จำมันขึ้นใจได้อยู่ละ ปกติเซฮุนจะไม่มาหาเขาบ่อยมากนัก แต่เจ้าตัวก็ระบายว่าชานยอลไม่ค่อยสนใจเขาสักเท่าไหร่ เลยทำให้ลูกแมวดูโทรมไปแบบนี้

“พูดเป็นแค่คำเดียวรึไงเซฮุน?”

“ก็คนมันเบื่ออ้ะ!”

“งี่เง่าจริงๆ…”

“ไม่ได้งี่เง่านะ!!”

เซฮุนที่ฟุบอยู่กับโต๊ะรีบเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทำหน้าง้ำงอฉบับในแบบที่คนอื่นมองดูแล้วมันโคตรจะน่ารักจนน่าฟัดเลยทีเดียวเชียว

“พี่เขามีงานเยอะ เราก็ต้องเข้าใจพี่เขาสิ เราอายุตั้งยี่สิบแล้วนะ พี่เขางานก็เยอะ ก็บอกไปแล้วไงว่าวันนี้เคลียร์งานเสร็จแล้ว ไปนั่งรอพี่เขาที่บ้านไม่ดีกว่ารึไง? หึม?”

“งืออออ .____. เดี๋ยวก็ไม่เสร็จเหมือนวันนั้นอีก เหงาจะตายอยู่ละ”

“อดทนหน่อยน่า…มีแฟนหล่อหน้าที่การงานดีทั้งที”

“ชิส์! แล้วไม่สนใจเราเลยเนี่ยนะ คนนิสัยไม่ดี -3-“

เมื่อนึกถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของปาร์คชานยอลแล้วยิ่งทำให้เซฮุนต้องเบะปากเข้าไปใหญ่…คิดถึงมากแต่ก็ไม่อยากบอกไปหรอก เดี๋ยวเสียเซล์ฟ งืออออ .////////.

แบคฮยอนไม่ได้สนใจอะไร ลุกขึ้นออกจากเก้าอี้ตรงไปหาบุคคลใหม่ที่เดินเข้ามา ซึ่งนั้นก็ไม่พ้น เสี่ยวลู่ฮาน แฟนของแบคฮยอน ที่เพิ่งคบหากันเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี่เอง

แต่นั่นก็ไม่ได้เรียกความสนใจของเซฮุนเท่า….ที่คาดหูแมวนั่น

“หือ? พี่ลู่ฮาน นั่นซื้อให้ใครน่ะ?”

“ซื้อให้เรานั่นแหล่ะ เห็นเข้ากับเราดี”

“จะบ้าหรอ! ไม่ใช่สักหน่อย -3-“

“เห็นอันนี้แล้วนึกถึงนายเลยซื้อมาเผื่อ เอาไป”

“ไม่เอา”

“เอาเหอะน่า…เผื่อมีประโยชน์บ้างไง”

ประโยชน์?

คำพูดที่ทำเอาเซฮุนเอียงคอด้วยความสงสัยนั่นทำให้ลู่ฮานกับแพคฮยอนหัวเราะร่วน ความใสซื่อของเซฮุนที่ไม่รู้เลยว่าทำไมลู่ฮานถึงซื้อที่คาดหูแมวมาให้นั่นมันตลกสิ้นดี

“เอาไปเถอะน่า….ถือว่าเป็นของขวัญไง”

“งืออออ .____. หัวเราะอะไรเราอ่ะ!”

“อะไร? ม่ายมี๊!”

“งั้นก็ไปก่อนนะ พี่ลู่ฮาน พี่แพคฮยอน เดี๋ยวจะมาหาอีก แล้วก็ขอบคุณนะ”

เซฮุนที่ตอนนี้ยังไม่รู้ถึงแผนบ้าๆบอๆของสองคนนี้ยิ้มร่าแล้วเดินออกจากบ้านของแพคฮยอนไป นั่นมันยิ่งทำให้แพคฮยอนหัวเราะไม่หยุด

“โอ๊ยยยยย นี่เซฮุนยังไม่รู้อีกรึไง”

“นั่นดิ แพคฮยอน เข้าไปข้างในกัน”

“หึม?”

“ไปกันเถอะน่า…”

……………………………………….

ณ เวลา 20 : 30 น.

ถึงแม้ชานยอลจะกลับมาจากออฟฟิศแล้ว แต่ก็ยังคงยุ่งวุ่นวายกับงานกองใหญ่โตมโหฬารที่อยู่บนโต๊ะนั่นอยู่ ยิ่งมองก็ยิ่งทำให้ลูกแมวที่นั่งอยู่บนเตียงหงุดหงิดไม่น้อย

“ไหนบอกว่าจะเคลียร์ให้เสร็จเมื่อวานไง”

“มันไม่ทันน่ะ นอนไปก่อนก็ได้นะ จะเสร็จแล้ว”

“ก็พูดเป็นแต่คำนี้อ่ะ! งอนแล่ว!!”

เซฮุนทำเป็นกอดอก หันหน้าไปทางอื่นหวังจะเรียกร้องความสนใจจากอีกฝ่ายได้บ้าง แต่มันก็ไม่เป็นผลเลย….ชานยอลยังคงอยู่กับงานกองโตนั่นอีก

ด้วยความที่ลูกแมวตัวน้อยไม่มีอะไรจะเล่น อยากจะดูทีวีแต่ก็กลัวจะรบกวนคนที่นั่งทำงานอยู่ อยากจะเล่นโทรศัพท์แต่มันก็ดูน่าเบื่อ แต่ที่คาดหูแมวที่วางอยู่ข้างตัวนั่นมันเรียกความสนใจจากเซฮุนเหลือเกิน

……….

“พี่ชานยอล ดูเป็นยังไงอ่ะ?”

เซฮุนเดินไปส่องกระจกที่อยู่ข้างชานยอล ชานยอลเหลือบมองเซฮุนที่ใส่ที่คาดหูแมวนั่นมันทำให้อีกฝ่ายใจกระตุกแปลกๆ

นี่คิดจะยั่วกันแบบนี้เลยรึไงกัน?

“ถอดออกเลยนะเซฮุนนา”

“ทำไมอ่า? มันดูน่าเกลียดหรอ?”

น่ารักจนอยากจะจับมาฟัดซะตอนนี้เลยซะมากกว่าล่ะ…

“พี่บอกให้ถอดไง”

“งืออออ .____. บอกมาก่อนเด้ ว่าน่าเกลียดมั้ย?”

“ถอดออกเดี๋ยวนี้”

“……”

“หนึ่ง”

“อะไรอ่า? .///////////.”

“สอง”

“……”

“สาม”

“ง่า ./////////. พี่ชานยอลจะทำอะไรอ่ะ?”

ตอนนี้เซฮุนคงจะอยู่ในช่วงอันตรายแล้วล่ะ….ชานยอลอุ้มเซฮุนพาดบ่า แล้ววางไว้บนเตียง ชานยอลตามประกบตัวติดๆ ซึ่งตอนนี้ท่าที่ชานยอลอยู่มันก็….เอ่อ…

“ไม่เชื่อฟังดีนะเรา”

“อะ…ออกไปเลยนะ! ไหนบอกจะทำงานให้เสร็จไง?”

“ไม่ทงไม่ทำมันละ จะจัดการลูกแมวตัวนี้ให้เสร็จก่อน”

“อะไรอ่ะ…อะ…อื้ออออ”

ชานยอลจัดการปิดปากลูกแมวด้วยปากของเขาทันทีโดยที่ไม่รอให้คนใต้ร่างต้องพูดอะไร ลูกแมวตัวน้อยที่อยู่ใต้ชานยอลได้แต่เพียงส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ

“ขอนะครับ..”

“งืออออ ไม่เอา งอนพี่ชานยอลอยู่!”

“แล้วจะให้ทำยังไงครับ?”

“สนใจเราบ้างดิ่ อย่าเอาแต่สนใจงาน”

“พี่แค่อยากจะทำงานให้เสร็จก็เท่านั้นเอง จะได้อยู่กับเราไปทีเดียวเลยไง ไม่ดีหรอ?”

“ฮื่อออออ พี่ชานคนบ้า ทำเราใจอ่อนอีกละ…”

ชานยอลเพียงแค่ยกยิ้มพอใจ อีกใจนึงก็อยากจะทำงานให้เสร็จเร็วๆ แต่มายั่วกันถึงที่ขนาดนี้แล้ว ความอดทนที่ว่ามีน้อยนิดของชานยอลคงจะแตกเป็นเสี่ยงๆไปแล้ว

คืนนี้…ลูกแมวไม่รอดแน่ หึหึ

“อือออออ….”

และคืนนี้ลูกแมวก็คงจะไม่รอดพ้นไปจากมือเสือไปอย่างแน่นอน J               

“งืออออ…ไม่เอา จั๊กจี้อ่ะ”

“เรายั่วพี่เอง”

“ตรงไหน? -3-“

“ทุกตรงนั่นแหล่ะ”

คำตอบที่ตอบอยู่ทุกครั้ง แต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้เซฮุนเข้าใจมันได้เลยซักนิด คนตัวใหญ่กว่าเริ่มซุกซน เอามือล้วงเข้าไปใต้เสื้อร่างบางจนทำให้เซฮุนเสียวสันหลังวาบ แต่ก็ยอมรับสัมผัสนั้นได้ดี

“อืออออ พอได้แล้วน่า…ไปทำงานได้แล้ว”

“คงจะหยุดได้ไม่ง่ายแล้วล่ะสิ หึหึ”

ชานยอลโน้มหน้าเข้ามาประกบจูบริมฝีปากสีสดนั่นที่มันดูเด่นเกินหน้าเกินตาเหลือเกิน ต่างคนต่างก็ไม่ยอมกัน จนทำให้อุณหภูมิในห้องมันร้อนจนแทบจะมอดไหม้

กิจกรรมร่วมรักบนเตียงมันยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ….เสียงครางและเสียงแลกลิ้นที่ดังกึกก้องไปทั่วห้องมันยิ่งทำให้คนสองคนสติกระเจิงไปมากกว่าเดิม

“อ่าห์….แรงอีก”

แรงกระแทกจากทางข้างหลังที่ถึงแม้มันจะทำให้รู้สึกเจ็บแปล็บไปทั่วร่างกาย แต่มันก็ทำให้มีความสุขไม่น้อยเลยทีเดียว เซฮุนเชิดหน้าขึ้นกัดปากรับแรงกระแทกที่แรงขึ้นเรื่อยๆ ปลดปล่อยในสิ่งที่ตัวเองต้องการอย่างไม่มีใครยอมแพ้

“อะ…อึม….ดีมาก”

“อ๊ะ! อ่าห์”

ร่างสองร่างที่กอดรัดกันแน่น เสียงเสียดสีและเสียงกระแทกมันยังดังต่อเนื่องที่ดูท่าทางจะเหมือนไม่หยุดกันง่ายๆ ชานยอลโน้มหน้าเข้ามาซุกไซร้ซอกคอขาวนั่นอีกครั้งจนเกิดรอยแดงอยู่หลายจุด และไล้เลียขบเม้มลงมาจนถึงท้องน้อยจนกล้ามเนื้อหน้าท้องของเซฮุนหดตัวตามสัญชาติญาณ ความเสียวแล่นไปทั่วร่างกาย และจบท้ายด้วยกดจูบลงที่ปากหลายๆรอบ

“งืออออ เหนื่อยแล้วง่ะ ./////////.”

“อะไร แค่นี้ก็เหนื่อย มากกว่านี้ก็เคยแล้วนี่?”

“คนบ้า! ไม่ต้องมาพูดเลย เพราะใครเล่า…”

“ฝันดีนะครับ ลูกแมวของพี่”

เซฮุนไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเพลียมากกับกิจกรรมที่ผ่านมาไม่กี่นาทีนี้ จึงเอาหัวซุกลงกับแผงอกอุ่นของชานยอล และนั่นทำให้ชานยอลยกยิ้มอย่างพอใจ

#ให้พื้นที่มโนกันต่อเอาเองค่ะ

จบ.